- μαγνητική διαπερατότητα
- Η ιδιότητα των σωμάτων να είναι διαπερατά από μαγνητικές γραμμές· ακριβέστερα, ως (σχετική) μ.δ. ενός σώματος ορίζεται ο λόγος της μαγνητικής ροής που το διαρρέει όταν αυτό βρίσκεται εντός ομογενούς μαγνητικού πεδίου, προς τη μαγνητική ροή μιας νοητής επιφάνειας ίσου εμβαδού με αυτό της επιφάνειας του εν λόγω σώματος, που βρίσκεται επίσης εντός του πεδίου. Θεωρώντας ότι τα δύο αυτά μεγέθη είναι ίσα, προκύπτει πιθανόν το συμπέρασμα ότι ο λόγος τους θα είναι πάντα μονάδα. Πρέπει ωστόσο να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι όταν υπάρχει ένα σώμα (για παράδειγμα, σίδηρο) μέσα στο πεδίο, τότε από την επιφάνειά του θα περάσουν περισσότερες μαγνητικές γραμμές σε σχέση με αυτές που θα περάσουν από τη νοητή επιφάνεια ίσου εμβαδού. Για κάθε σώμα, η μ.δ. είναι μια σταθερά, η τιμή και οι διαστάσεις της οποίας εξαρτώνται από το σύστημα μονάδων που χρησιμοποιείται. Στο σύστημα CGS η μ.δ. του κενού ισούται αυθαίρετα με τη μονάδα και συμβολίζεται διεθνώς με το ελληνικό γράμμα μο. Για κάθε άλλο μέσο διαφορετικό του κενού δεν ενδιαφέρει τόσο να υπολογιστεί η απόλυτη μ.δ. του, όσο η σχετική km που δείχνει τη μεγαλύτερη ή τη μικρότερη ευκολία με την οποία το μέσο μπορεί να διαπερνάται από τις δυναμικές γραμμές ενός μαγνητικού πεδίου σχετικά προς το κενό, και κατά συνέπεια δείχνει πόσες φορές η ένταση του επαγόμενου μαγνητικού πεδίου σε ένα ορισμένο υλικό (μέσο) είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη από όσο είναι στο κενό. Η ένταση αυτή δίνεται από τη σχέση km = μ/μο και είναι συνεπώς ένας αριθμός χωρίς διαστάσεις. Στα διαμαγνητικά σώματα, που είναι και τα περισσότερα, η σχετική μ.δ. είναι μικρότερη της μονάδας (βισμούθιο, χαλκός, άνθρακας). Στα παραμαγνητικά σώματα είναι σταθερή και λίγο μεγαλύτερη της μονάδας (για μετρήσεις όχι μεγάλης ακριβείας τίθεται ίση προς τη μονάδα, έτσι ώστε η απόλυτη διαπερατότητα γίνεται ίση προς εκείνη του κενού). Τέτοια είναι το αργίλιο και το χρώμιο. Για τα σιδηρομαγνητικά σώματα, η σχετική μ.δ. είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της μονάδας, δεν είναι όμως σταθερή, αλλά εξαρτάται από την ένταση του μαγνητικού πεδίου που προκαλεί τη μαγνήτισή τους. Πολύ σημαντική είναι η ιδιότητα των σωμάτων αυτών να διατηρούν τη μαγνήτισή τους ακόμα και όταν βρίσκονται εκτός μαγνητικού πεδίου (μόνιμοι μαγνήτες). Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ο σίδηρος, το κοβάλτιο, το νικέλιο και κάποια κράματα. Στο σύστημα MKSA, η μ.δ. του κενού (μο) ισούται προς: μο = 4π · 10-7 Wb/A m.
Dictionary of Greek. 2013.